Қаратау құшағында

Қақ жарып ен даланы, жолмен аңқып,
Ондаған машинаға өлең артып,
Қаратау, ққшағыңа кірдік сенің
Құйқылжып жыр боп тасып, ән боп шалқып.
Өзін, де жер екенсің мол жырға бай.
Көріндің өнер соққан зор мұрадай.
Қазақтың даласына сүйей салған
Қашанғы қара шанақ домбырадай.
Ғажап қой «Майшы» жайлау, тау «Сауысқан»,
Бауырынан өңшең бұлбұл самсап ұшқан.
Мұнда екен айтулы ақын, әйгілі әнші
Көмейі талмай жырлап ән тауысқан.
Ел кетті шопандардың тойып бастап,
Аспанның күнін ұстап, айын жастап
Қаратау мерекеге жатыр батып,
Алпыс үй алқабына тігіп тастап.
Ортада алып кілем көк орайдан,
Отырған жарқын халық, жағалай жан.
Зымырап жерден шырқап көтеріліп,
Қайтадан көктен жерге сорғалайды ән.
Сол кезде оны дереу қағып алып,
Ел жатыр қолын соғып, әм қуанып.
Бұлбұлдан бұлбұл асқан бір керемет,
Мың толқып тынар емес ән бұралып.
Сермейді Қаратаудың халқы қалай!
Күн батып, көкке өрледі шалқыған Ай.
Кең алқап электрмен кетті жайнап,
Ең үлкен дүниедегі сахнадай.
Қара, дос, осы сәтте дөңге шығып,
Тап-таза көк те тұнық, жер де тұнық.
Астында аяғыңның күмбір қағып
Жатқандай алтын теңіз тербетіліп.
Қалықтап сол теңізде аққу болып,
Ақ шолпы, жібек бұрым, алтын көрік,
Қара көз қарындастар би биледі,
Мен содан көз тоймастай таптым көрік.
Бір қалқа, ерке сұлу, балғын шабыт,
Алмадай екі беті бал-бұл жанып,
Асылып ақ білегі домбыраға,
Күй шертті-ау саусақтары сағымданып.
Дариға, бақытты еді елім қандай,
Өсірген өнерпазын өрім талдай.
Маржандай қаптап әкеп төгіп жатқан,
Тек қана қара да отыр көзіңді алмай.
Ал мына сахнаның кең төрінде,
Сахна емес, ел көңілінің ең төрінде,
Ленин тұр жарылқанған қазағының
Қуанып бүгіні мен ертеңіне.
Қаратау, қасиетті ата-мекен
Баурында өмір кектеп жатады екен.
Балаңмын, жомарт ана, ал кәнекей
Мен сенен жалын күтем, от дәметем.
Бер маған қуатыңды, шынға жет сен,
Ақын деп, менен жырды шын дәметсең,
Кір менің көкірегіме өлең болып,
Арман не айнытпастан жырлап өтсем!

Май, 1960

---