Өлең, жыр, ақындар

Өзіңе ғашықпын, өлең

  • 25.11.2015
  • 0
  • 0
  • 6342
Жанымның шуағындай елжіреген,
Өзіңе ғашық болдым, мөлдір өлең.
Көңілім талпынады биігіңе,
Гүлдері, көктемеде желбіреген.
Жүректі жұбатамын енді немен,
Өзіңсіз жұпынымын, өндір өлең.
Қыз жанын сен болмасаң, кім түсінер?
Сенім - тал жапырағы селдіреген.
Сырымды ақтарамын саған ғана,
Сонан соң бар сенерім - анам, далам.
Солар бар түсінетін өкпе-назды,
Еркемін, ештеңеге алаңдаман.
Жасымнан, өлең, саған ғашық болдым,
Өзіңмен кездескенде тасып-толдым.
Өлеңге жаны ауырмас жанды көрсем,
Мен одан құтылғанша асық болдым.
Сиыспас алдамшы жар, мөлдір өлең,
Өзімді осы ойға сендіремін.
Қимайтын, қиыспайтын қасиетсіз,
Адамға сезімімді сөндіремін.
Білемін жақсыларды,
Жамандарды,
Білемін жомарттарды, сараңдарды.
Ақынға жаны ауырмас жанды көрсем,
Жырларым кеудемдегі қараң қалды.
Өткердім дей алмаймын бәрін бастан,
Жүрегім тұрады ылғи жабылмастан.
Өлеңнен ашылған бір бағым болса,
Жанашыр сол бір жалғыз бағымды ашқын.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Менің байлығым

  • 0
  • 0

Кейбіреудің көзі асыл киімде,
Бар мерейі мол жиһазды үйінде.
Мәңгі жолдас болмайды сол дүние,
Қалады олар сол бір жансыз күйінде.

Толық

Пушкин мен дала

  • 0
  • 0

Маңғаз Пушкин маң даланы аңсады,
Жайық бойы болып оның аңсары.
Мүмкін тістеп заманының иттері,
Жалықтырды ұзын-шұбақ дау - шары.

Толық

Беу, бал дәурен!

  • 0
  • 0

Сағынышымның бастауы болып тұрасың, ауыл, қашаннан.
Бала кездегі бақытты дәурен, сипайтын самал шашымнан.
Сол бір шақтардан
Айрылдым қашан?

Толық

Қарап көріңіз