Қарқаралы

Над степями плывут орлы
От Тобола на Каркаралы.
Павел Васильев.

Қарқаралы, сен маған жолықтың,
Өлеңі болып Қасым Аманжоловтың.
Таң жүзі болып,
Ән құзы болып Мәдидің
Қанды ізі болып кек ала жорықтың.
Қарасам саған қашанғым еске түскендей,
Қаба сақалды тауларың ескерткіштердей,
Қарағайларың қапсағай бойлы Қазыбектердей,
Самал желдерің сандық тастарға жырларын жазып
өткендей.
Күн шалған шыңдар күмбезді киіз үйлердей,
Толқыған көлдер Тәттімбет тартқан күйлердей.
Көк ала үйректер көлдерден ұшып барады,
Жапырақтар күнге жалтылдап оттай жанады.
Қарқаралы, келдім мен саған қарындасыңдай Баяннан,
Көрсем деп сені көңілде жүрді ой-арман.
Қарсы алды мені Қызыларай, Қаршығалы тауларың
Бүркіттей таңда дүр сілкініп оянған.
Қоңыр желдер көк ала үйректердей жайды жасыл
қанатын,
Алдыма тосты ауыздықталмаған қызыл күрең таң
атын.
Жалғыз аяқ жалтарды жолдар түлкідей
Тау басындағы Шайтан көліне алып баратын.
Қара жер белі қалың орманнан қайысып,
Ақмаралдардай ақ қайыңдар майысып,
Дөп-дөңгелек Шайтан көлі шайқалады жел тұрса,
Тау көкірегінен жөнелердей күміс табақ ай ұшып.
Көгілдір тастар Шайтан көлінің көк қанындай,
Қызыл қарағайлар қызыл алаулы оттарындай,
Көк пен жер шіреніп тартысқанда
Шайтан көлі аспанның тауға тастап кеткен
көкпарындай.
Шайтан көлі саясында қырлы тастың,
Шайтан көлі көз жасы дейді арманда өткен
Сұлушаштың.
Қатпар-қатпар, жақпар-жақпар шығып ап қайқаң
белге,
Қайта-қайта қараймын шар айнадай
Шайтан көлге.
Шыңдарда тұрды қортылған жездей ұйып бұлт,
Әкетті мені арқалап тағы биіктік...
«Қарқарам,— дейді, қалқажан,—дейді, қарт анам»,—дейді
Қарқаралы сені, құшағын ашып сүйіп жұрт.

---