Қыр қазағының қартайғандағы сөзі
Далада өстік
арғымақ аттың жалынан тартып мінуді біздер армандап
(жаяулап кешкен тіршілік құрысын таңдайың кеуіп,
тал қармап!)
Далада өстік
арғымақ аттың жалынан тартып мінуді біздер армандап
(жаяулап кешкен тіршілік құрысын таңдайың кеуіп,
тал қармап!)
Кетсе де алдап сағымдай үміт арман,
мен сені ұмыта алман:
төгілген көз жасым үшін,
жүрегімдегі қорғасын үшін;
Бәрі менің есімде:
сені күтіп терезеден қараумен
минут санап тұрғаным,
жанымды өртеп бір жалын;
Өрттей алма ұсынып ем, алмадың,
тұрып қалдым жаншылғандай арманым:
- Алма – сезім, ал Сіз мені сүймейсіз…
Естімедім ар жағын.
Салғандай тыпырлатып жанды мұзға,
шырылдап күн кешсем де қарлы құзда,
жүргенде Сіз биікте, білесіз ғой,
бармап ем «ағатайлап» алдыңызға.
Үй – сарай өткізердей хандар күнін
(мұндай жай – біраз жұртқа арман бүгін),
сыңғырап бұлақ үні, Күн әйнектен
төгеді біздің үйге таңнан нұрын.
Бір құрлық бар түспеген қартаға әлі,
сыйғызардай төсіне сан қаланы.
Ғалымдар да білмейді оны әзірше,
тек арнайы іздеген жан табады.
Бұл үйдің барлық халқы нық,
шетінен тұлға шіренген.
Қамдарын ойлап шарқ ұрып,
шырылдап жалғыз жүрем мен.
Келгеніңде сапардан арып-ашып
(өз ұяңа әйтеуір жаның асық),
жүрегімен сағынып, жылап-күліп
қарсы алса ғой біреулер жамырасып.
Жүреді біреу жақын кеп
сәлемдесуге бата алмай,
«мінезі шәлкес ақын» деп,
айтулы мен бір қаталдай.
Ғұмыры бітпес үйдегі
тірліктің жайы талдырып,
сезімді нандай иледі,
үміт пен арман қалды ұмыт.
Тыным көрмей шиқылдан шіркін есік,
таты кеткен топсамен тұр тіресіп:
біздің үйдің кішкентай патшалары
кіріп-шығып жүреді дүркіресіп.
Жыр жазу деген – азап, от
әйел боп туған болмысқа,
жаныңда титтей маза жоқ,
жолың да тайғақ, қол қысқа.
Махаббатсыз, сезімсіз көңіл жетім,
мұндай күйде түсің де, өңің де – түн.
Жомарт жастық жылыстап, жас ұлғайса,
жалғыздығың сезілер со күнде тым.
Жатыр ем үйде сызбай мен,
салқындап аяқ-қолдарым.
Кеткендей әлім. Мұздай дем.
Еңкейгені ме жорға – күн?..
Айналамда бозөкпе – кілең бала,
кілең бала ішінде жүрем дара.
Қыз-ақкөңіл, сол тектес күйеу бала,
ұл-келінде пәктік пен жігер ғана.
Кездеспей жан мен ойы сұңғыла жан,
мен жиі жалғызсырап тұнжырағам.
Бойымды үйретер кез болса-дағы
үмітке жерік көңлі құрғыр алақ!
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі