Кеш
Алқызыл күн асығып,
Көкжиекке батқанда,
Алысты тұман жасырып,
Қараңғылық жапқанда.
Кавказдың бір серегімәлім маған,
Тек қана бүркіт жетіп дамылдаған.
Сол жерде ағаш крест қалтырайды,
Шіриді жауындар мен дауылдардан.
Тебірентіп албырт қиял, жастық сезім,
Болды бір ермек үшін жазған кезім.
Қанымда дауыл ойнап жалынменен,
Махаббат жанды азаптап жәбірлеген,
Жиылды ақыл ие барша халық,
Төсегін Гостомыслов қоршап алып,
Үстінде ажал құзығын айналып жүр
Ақырын әлсіз қолын сермеп қалып.
Қазбек, сан таулардан асқақ қарап,
Шатырың құдіретті жайып қанат,
Жарқырап тұр жүзінен нұр төгіліп.
Бұлттан да әрі асып монастырың,
Жақында мен он бес жасқа шығамын,
Сол шат күнге жете ала ма шыдамым?
Ол күн мені әрі асырып тастамақ!
Жұрт ішінен ала бөліп ешкім де,
Аламыз жаңа винтовка,
Жалаулар тағып штыкке!
Даярлар мерген кружокқа
Барамыз әнмен біз тіке. Бір!
-
- Габриэль Гарсиа Маркес
- Альфред Адлер
- Альфред Адлер
Барлық авторлар
Ілмек бойынша іздеу
Мақал-мәтелдер
Қазақша есімдердің тізімі