Өлеңдер - Bilim

mermukhanov

Мен Ромеомын, сен Джульетта:
Сезімді тағдыр түзіпті-ау.
Еске салғандай сол сюжетті,
Бұл өлең аздап бұзықтау.

Ой, жаным!
Білмен, кейін қала ма бұл есіңде:
Тек шатты күн тұрмайды үлесіңде.
Жүзім-сезім — шарасыз.

Мұң аққандай аспанда әр күн таңнан —
Жылатқандай мен сені жаңбыр тамған.
Маған арнап жолданған әуез күтем
Самал арбап, жел түрткен әрбір талдан.

Гүл алып,
Келемін гүл алып.
Жай ғана. Білмеймін себебін.
Қарсы алсаң болды сен қуанып,

Тәуір неткен сәби шақтың әлемі –
Ауылда өткен балалықтың әлегі...
Бар кезеңде табылатын қасымнан
Жар дегенде жалғыз досым бар еді.