Менің даусым тастардан да шығады...

«Жалған дүние, аяр дүние, сыяр маған,
Мен сыймаспын, дүниеге, сыймаспын...»
Насими

Кейде осы ойларыма сыймаймын,
Ми-санамды біреу мүжіп жатқандай.
Кейде өзімді азапқа сап қинаймын
Түпсіз терең тұңғиыққа батқандай.
Адамдардан өзім безген шақтар бар,
Менен үркіп қашты қанша пенделер.
Мені алда шақырады ақ таңдар,
Ал өсектер ескен желмен тербелер.
Мен танимын табиғаттың дауысын,
Аталарым мінген аттың тұяғын.
Менің жаным қылдай нәзік қауырсын
Дала үнін жырларыма құямын.
Дала даусы,
Ғасырлармен үндескен,
Сол бір дауыс құлағымда тұрады,
Даламенен дала болып тілдескем.
Менің даусым тастардан да шығады,
Жүрегімнің жомарттығы қазына.
Небір ұсақ пендеге де ырзамын,
Өкпе мен мұң өткен күнге базына.
Тағдыр маған ұсынса егер тұз-дәмін,
Сөздер де бар суықтығы ақ қардай.
Мұз демімен мені үсітіп жатқандай,
Достар да бар тасадағы тас атар,
Көріскенде – тілектері мақпалдай.
Биік қойдым өлең деген өлшемді,
Өмірім тек адалдықпен өлшенді.
Сыймай жатсам, кінәлама, достарым
Пақыр ақын... атанайын ең соңғы!..

---