Өлең, жыр, ақындар

Тері

  • 21.07.2020
  • 0
  • 0
  • 926
Соғымыңның терісіндей қыстағы
Бұл даланың көбейіп тұр дұшпаны.
Күтім еді мойыны мен сауыры,
Бүтін еді бауыры мен пұшпағы.

Тоқтық келіп, көзді буса көбең хал,
Талапайға салмақсың ба төбеңді әр.
Қазағыңнан қалған бір сөз:
«Теріні
жайып қойсаң ит қамайды, – деген бар.

Жайып қойдық.
Жайына қап құтты еңбек
Жауһарымды жайпап кетті жұт теңдеп.
Жерім – тері.
Енді соны «қамайтын»
иттің саны иесі жоқ иттен көп.

Қайда әлгі жаушы жетсе,
Жақтасы
секілденіп қолындағы шақшасы:
«Қатынымды ал,
Жатынымды ал,
Атымды ал…
Жерімді алма», – дейтін Ғұнның патшасы?

Бабамыздың терден кеппей тақымы
баққан жерін базарламақ ата ұлы.
Жерді қайтсін,
Қымбат оған алтыны,
Елді қайтсін,
Қымбат оған қатыны.

Қыран емес,
Секілденген күшіген
Қорқам мынау заманыңның түсінен;
Ақ найзаның ұшыменен келген жер
кете ме, – деп ақ қаламның ұшымен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Мен саған соға алмадым

  • 0
  • 0

Мен саған соға алмадым,
Соға алмадым,
Мәңгілік осы болар жоғалғаным.
Бір көріп баяғыдай дидарыңды,

Толық

Күлу

  • 0
  • 0

Дос шалқып шаттығымнан,
жатым жүдеп,
Құдай-ау, қашан күлдім ақырғы рет.
Қанша жыл қасарысып қысыр тірлік

Толық

Жапырақтар

  • 0
  • 0

Балапан жапырақтар, жапырақтар,
Жамыра, жаз жамалын бақылап қал.
Бұтақтан бұтаққа өрлеп,
Ұшар басқа

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар