Шәкәрім

Жиырма тоғыз жыл
құдықта жатқан қартым-ай,
Құдықта жатқан қартыммен бірге
ұйықтап жатқан халқым-ай!
Қолжазбалары қор болып
тастай құлыпта жатқан қартым-ай,
Тағдырдың сыны талдырып белді
иыққа батқан халқым-ай!
Шәкәрімдерге бұйырған жер құдық болғаны ма?
Шешендерімнің тілі байланып, быдық болғаны ма?
Қыран ғұмырды қарға тірлікке тап қылып,
Қайран дәстүрім осылай ұмыт болғаны ма?!.
Жиырма тоғыз жыл
халқынан жатқан жырақта,
Жиырма тоғыз жыл
қойылып келген сұраққа,
Халқым-ай, енді қалайша жауап берермін,
Шәкәрім сынды дананың бағы
байланып қалса бір оққа!
Байтақ далада бақсыдан қалған моладай
Жиырма тоғыз жыл жанына ешкім жоламай,
Талай жыл ұйықтап, оянып келген халқына
«Құрқұдықтағы» құндақта жатқан баладай.
Жиырма тоғыз жыл мекені болған «Құрқұдық»,
Үстінен талай үдере көшіп ырғыдық.
Бақанас жаққа жаутаң да жаутаң қарадық,
Болмысты билеп бір үміт және бір күдік.
Ел болып түгел есімін енді елеуге
Жеткенде мезгіл... болады, сірә, не деуге?!
Беліне түскен Шәкәрім ата сақалы
Жиырма тоғыз жыл айналып кеткен селеуге.
Жалғыз оқ қана тағдырын шешіп, сот-үкім,
Жиырма тоғыз жыл құдықта жатқан жақұтым.
Тәңірім, сірә, бермесе тегі,
тартып аласың ба, қайтесің,
Құнанбайлардың ұрпағына
Тұманбайлардың бақытын?!
Арсыздың қолы аямай жаққан күйенің
Түйірі қалмай, аман-сау шыққан киелім!
Аруана дала аңырап талай тербетті
Жиырма тоғыз жыл құдықта жатқан сүйегін!
Бұған да шүкір!
Бұған да, халқым, бір тәубә!
Кенелді көңіл бір тауды қосып бір тауға.
Құдықтан өзі,
Құлыптан сөзі шыққан соң,
Шәкәрім қыран –
Шарықтап кеткен шырқауға!

---