Теңізшінің өлімі

(Баллада)
Шақырады қатерді,
Төбеден төнген баспа бұлт.
Атауға оны әкелді,
Екі көзін тас таңып.
Атауға оны әкелді,
Аузын буып тұмшалап.
Азынап дауыл қатерлі,
Жағаны жатты құм сабап.
Атауға оны әкелді,
Аяқ-қолын бұғаулап.
Жөнелді оны қатерлі
Құз үстіне шығанға ап.
Аяғының астында
Жатты теңіз су атып.
Тербетеді тасқындар
Жылатып та уатып.
Шомылдырып толқынға,
Анасындай емізген,
Секірді де ол шыңнан,
Сүйісті көк теңізбен.
Оқтар енді кеш қалды
Ұшқанымен суылдап.
Бауырына алып бас салды,
Теңіз толқып шымырлап.
***
Түспесін адамның дақ денесіне,
Түспесін қанды соғыс ел есіне.
Өлеңім от алдырмай тұрып қалсын,
Ең соңғы зеңбіректің өңешіне.
Кірмесін ешкім майдан күркесіне,
Тамбасын адам қаны гүл төсіне.
Өлеңім от алдырмай тұрып қалсын,
Ең соңғы динамиттің пілтесіне.
Жер таппай аялайтын, тынығатын,
Қаңғырып болсын соғыс қырылатын.
Бүгіліп окопта емес, алшаң басып,
Оқысын шыңға өлеңін шығып ақын.
***
Жас қабірде қайта өсті жаңырап тал
Көз жасымен сұрады қара бұлттар.
Нұрын құйды күн оған ертелі-кеш,
Күзетті оны тас, таулар-кәрі алыптар.
Қара түнде көр соқыр тас қараңғы,
Шақырады тал жинап дос-жаранды.
Жас батырдың жүрегі жұлдыз болып,
Тербейді оны жел жыры, аспан әні.

---