Елестейді көзіме

Төрт түлігім дін аман, сау тұрғанда,
Тіске басар талшығым таусылған ба?
Төлдерімді сақтай гөр, киелі ата,
Топалаңнан, түйнектен, аусылдан да.
Сақта тағы пәледен, жаладан да,
Жақындатпа жат пиғыл жан адамға.
Тостағанның түбіне табынамын,
Ақ айранның жұғынын жалағанда.
Төрт түлігім тұс­тұстан мыңғырғанда,
Созған қолым жетеді мың жылдарға.
Төл дауысын естісем қуанамын,
Салауат қып мыңдаған қырғындарға.
Төлім барда қайтады неден бетім,
Соқтығыстан сан рет көгерді етім.
Бөрі менен ұрыға боршалатып,
Қарап жатсам қалмай ма көген жетім?
Қара саба қаңсыса тұралаймын,
Қара тұтып қалайша жыламаймын?
Тірлігімнің жанары ағып түсер,
Құзғын ойған көзіндей құралайдың.
Қатыққа зар бір қасық аз ба күнім,
Айқайлауға келмейді созған үнім.
Ырғынынан қырғыны көп жылдарда,
Күзге жетпес қызығы жаздағының.
Қырсық ғұмыр, қыңыр көш кері кеткен,
Қинауменен келесің мені көптен.
Жұттан қалған жұрнаққа өзің жар бол,
Жүдеу жайлау, сары бел көні кепкен.
Дертін тартып дауасыз күйік­шердің,
Тар ноқтаның талайын киіп көрдім.
Тышқан мұрнын қанатсам құныкер боп,
Тышқақ лақ қалдырмай жиып бердім.
Қарақшылар құтылды жаза көрмей,
Малсыз қалса, кім өлсін қазақ өлмей?
Жер астында аруақтар күңіренеді,
Құлағына құдайдың маза бермей.
Топырақтың тәніне жара шығып,
Талқан болып, тас берік көр ашылып,
Елестейді көзіме қалың аруақ,
Малын іздеп жүргендей аласұрып.
Менен дәрмен болмаса, кешір, аруақ,
Жағдайым жоқ кетердей көшіп аулақ.
Арыстанын аштықтың қарауылдап,
Тас төбемнен барады бесін аунап.

---