Құздағы шынар

Ақынсың, Апа,
Махаббат мұңын қозғаған,
Кеудеңде сезім
алау боп мәңгі маздаған!
Жан-жүрегіңнің өзі деп соққан дүрсілін
Ұғады сенің сағыныш толы боз далаң.
Көңілің құштар,
өлеңнен өрнек іздеген
шаттықтан, мұңнан жаралған жансыз Сіз деген.
Сіз бірге ғұмыр кешесіз мәңгі, жан-апа,
Жап-жасыл Көктем және де қоңыр Күзбенен!
Алай да дүлей
Іштегі дауыл сезілмей,
Кездерің аз ба
Сарыла таңда көз ілмей,
Ақ қайың билеп,
Көк нөсер көктен селдеткен -
Жан бар ма, апа, өмірді білер өзіңдей!
Әр жырың мына -
тағдырдан берген хабаршың,
Өткеннен жеткен күндерден бақыт табарсың.
Қолыма алып оқиын отты жырыңды,
менің де дауыл көңілім бір сәт тазарсын.
Адамдар бар ма тағдырдан азап шекпейтін,
Бұлт басып бейне түнерген - сынды төкпей күн.
Шынарсың, Апа, өрмелеп өскен құздағы,
Көктемде, қыста жапырағы мәңгі көктейтін.

Астана.
30 маусым, 1998 ж.

---