Эпилог, немесе Аруақ қайта оралғанда

Өзгерген соң уақыт, заман кесімі,
Оралғанмен арыстардың есімі,
Қатпар-қатпар қойнауында тарихтың,
Сыр көп еді, табылмаған шешімі.
Ұлы дала дүр сілкінді, бұлқынды,
Темір құрсау дал-дал болып жыртылды,
Бұрынғының зерделейтін үлгісін,
Зерек, сергек жас буынға күн туды.
Қызмет қылсам деген ғалым халқына,
Ақтаңдақты келтірем деп қалпына,
Смағұлдың зерделеді тағдырын,
Қыршынынан түскен темір талқыға.
Ер қадірін жастайынан білгесін,
Бұзып-жарып түнек ойдың түрмесін,
Туған жердің тапсырам деп қойнына,
Іздеп шықты арысының мүрдесін.
здегені бір-ақ құты күл ғана,
Іске барды, бара алмаған мың дана,
Ізгіліктің болсам деген диханы,
Білім қуған, ұлтын сүйген ұл бала!
Өтті талай шырғалаң мен өткелден,
Кешіп көрді ердің жолын өртелген,
Өктемдіктің, өрен ұлды улаған,
Көрді көзін, ізбасарын жек көрген!
Азамат та аз болмады қолдаған,
Қуат беріп, ақ тілеумен жолдаған...
Заңдастырып, зиратқа кеп, толқыды,
Бұл бір жұмыс, бұрын-соңды болмаған!
Сайыпқыран сыймай кеткен Арқаға,
Жатыр екен мүлде бөтен ортада,
Міне, ақыры, тиді қолға мүрдесі,
Бір құты күл...
Сыйып кетер қалтаға!
Бір уыс күл...
Таудан ауыр салмағы,
Арыстандай Смағұлдың аруағы,
Надандар мен нақұрысқа бәрібір,
Сезеді оны азаматтың ардағы.
Керілгенде темір қанат аспанға,
Азаматтар ауыр ойға батқанда,
Қалтырады қуыс кеуде, тас маңдай,
Алдаспан рух
Ұшып келе жатқанда!
Топастарға мұндай тарих тосын-ды,
Күбіріне жыбыры кеп қосылды,
Алаш ері өз төріне келгенде,
Бір бәлесі жұғатындай шошынды.
Жалтаң қаққан батыс пенен шығысқа,
Жаны ашымас қаны бірге туысқа,
Дүбәралар дабырасыз құтыны,
Тыға салмақ елеусіз бір қуысқа.
Оянбаған ар жағында ой, сана,
Қиратқаны – даңғаза мен той – шара,
Шу мен шоуға масаттанған бауырлар,
Неге сонша болдыңдар, ей, бейшара!?
Тамырыңнан ажырасаң – бекерсің,
Қаңбақ болып не мұратқа жетерсің?
Өткеніңнің күлін сыйлай білмесең,
Ертең өзің күл боп ұшып кетерсің!
Жер мен көкті тебірентті Смағұл,
Саналы ұрпақ, Смағұлға дұға қыл,
Ұл боп туып,
Гүл боп көктер жеріне,
Күл боп келіп, күңірентті Смағұл!
Бұрынғы өткен бабалардың жалғасы,
Жерледі оны намысы бар қандасы,
Жарықтық- ай, түскен шығар бір аунап,
Туған жерге тиген күні жамбасы!
Не деп кеттік?
Тіл жазықты, аллам-ай,
Жамбасы жоқ,
Аунамақшы күл қалай?!..
Күндіз көкте күннің өзі күрсініп,
Мұңаяды түнде жаңа туған ай!
Азаттықты тілеп өткен еліне,
Төгілгені жас қанының тегін бе?
Қайта оралып Смағұлдың аруағы
Алашының қалықтап тұр көгінде!
Биіктерге қанат қаққан қырандар,
Жете алмасын сендерге улы жыландар,
Ер қадірін, ел қадірін білетін,
Бар екенсің...
Көп жасаңдар, ұландар!

---