Астапыралла!

Қазанның күйесіндей
Қап-қара түн.
Бір кезде
Бүйірімнен біреу
Шаншудан бес бетер
Бір түртті.
Сонысымен
Денемді
Аяздай қарып
Жан-дүниемді
Үркітті.
Шап беріп
Ұстай алдым.
Үп-үшкір темір екен.
... Жарқ еткен жанарынан
Найзағай
Байқап қалдым:
Шаштары
Қырық жыланды
Өрім екен.
Алыса кеттік.
Денесі
Су сияқты
Сұйық боп шықты.
Апыр-ай,
Ұстағанмен
Жұлып ала алмайсың.
Соққанмен
Ұрып ала алмайсың.
Басындағы
Қырық жыланы
Тілдерін сумаңдатып
Ысқырып тұр.
Сонысымен-ақ мені
Жайпап жіберердей
Тықсырып тұр.
Басында
Қырық жылан шулаған
Сол бір сұйық бәлеге
Сіңіп кеткендей болдым;
Тұла бойым жидіп
Іріп кеткендей болдым.
Жұлқындым,
Бұлқындым.
Жағаласып
Алысып бақтым,
Табандасып
Қарысып бақтым.
Таудың бөктері болатын.
Сатұр-сұтыр етіп
Тастар шашылды.
Бір кезде жұлдыз көрініп
Аспан ашылды.
Мен алысқан
Сұйық денеңіз
Су құсап
Қара жерге
Сіңіп кетті.
Ысқырып түрған
Қырық жыланың
Тозған шүберектей
Іріп кетті.
Қарасам:
Астымдағы атым
Қан сиіп
Жер табандап қапты.
Келе жатқан соқпағым
Шекараның ар жағындағы
Айдаһардың құйрығындай
Ширатылып
Жер сабалап жатты.
Астапыралла!

---