Қан

Баяғыда, баяғыда…
Масқара,
Алматыда «Жалын» деген баспада;
Жұмекеннің қолжазбасын көрдім мен
Басу үшін дайындаған тасқа ана.

«Қыран қия» қағазбенен бір бума,
Қия шыңнан сәл қалыпты ырғуға.
Күзеп,
Түзеп,
Жамап,
Жалмап бір жебір,
Талаңдар, – деп тапсырыпты кіл қуға.

Мысық бопты жолбарыстай мықты жыр,
Мықты жырды мытушыңыз тіпті зіл.
Ұлық өлең түскен қағаз –
Ұқыпсыз
оқушының дәптеріндей қып-қызыл.

Қаны қатып қадымдағы қалпына,
Кеңес құрып, салды және талқыға.
Астын қазып әр сөзінің,
Тірелді
«Шаш» деген бір шағын сөздің нарқына.

Қан қайнады, жан жайрады.
Құп екен
дейтіндерге,– мін еместі мін етем.
Шаш деген ол мынау ғой, – деп,
Шыдамай
бір түп шашын жұлып алды Жұмекен.

Шиебөрідей табыстырған шалғай үн,
Талап жесе, тартынбауға жан дайын.
Қасбетінен қарғып шыққан қызыл қан
Қаққа бөлді қасіретті маңдайын.

Кетті шайыр…
Асуынан арды іздер
«Қыран қия» – қанаттыға жалғыз жол.
Қара өлеңге қанын берді ол.
Қарғам-ай,
Нені беріп ақынсимыз, ал, біздер?

---