Ұлымын Амангелді сарбазының

Нық қадап туралықтың тал қазығын,
Ел-ел – деп мұз жастанып, қар жамылдым.
Бас пайдасы кірмейтін түсіне де,
Ұлымын Амангелді сарбазының.
Әбдірахман – сарбаз әкем сом білекті,
Сардарға еріп соғыста ерлік етті.
Көтеріліске қатысқан бастан-аяқ,
Кісі еді батыл, қайсар, ер жүректі!
Самалын шомылып жел-жебектің,
Намыстың мен де туын желбіреттім.
Өзімнен төртінші атам Бектұр қажы,
Жалғыз ұл-немересімін Сомжүректің.
Құлымын, асыл халық, асыл ардың,
Мұнің-жоғын жоқтаймын осылардың,
Азандап әкем қойған атым – Жұмаш,
Абыз ата есімін қосып алдым.
Туралықтың келемін туы астында,
Білмеймін, асаумын ба, жуаспын ба?
Білетінім – жетсем деп мен күрескен,
Әділдік қиял қырзай қыр астында
Әділдік деп көп болды алысқалы,
Қалам-найза сілтескен қағысқалы.
Жамандықтың неткен бұл жаны сірі,
Ауылы адалдықтың алыста ілі.
Қиянаттар қинайды ақын жанының,
Ақсақалдық жасқа да жақындадым.
Шындық үшін шырылдап отқа түсер,
Әділдік сарбаздары сапындамын!

---