Түн жыры – 2

Ей, салқын ай, Ей, ыстық ай!
Ділдадай алтын ерегім деп ем,
Тимедің көптен, іңгаламайтын бөбегім деп ем,
Сүймедім беттен. Кезегім келсе - нұрыңа шомып,
Құт қара жерге енемін деп ем биледің көктен.
Келмеді кезек, тергенім тезек.
Тылсымнан біреу ырсия күліп,
Саусақпен қояды өңменін кезеп.
Безей берсін, аспанымда,
Балқи жүзген, сен аман бол.
Ғұмырымның бастауында ағып жатыр моладан жол.
Тәп-тәтті айды көктен көріп, аңсайды екен түн- түсте кіл.
Көкжиек те өпкен болып тау тісімен бір тістеді.
Құның сенің - қара бақыр, бұлттар үшін анау керең.
Өмір өтіп бара жатыр ажарыңа қарауменен.
Кірпігіңді санап алса, мұңды кемпір айда отырған,
Өледі деуші еді таң ағарса, (Оған сенер қайда оқырман!)
Қалай жерді жер тіремес, берді неге шегіншектей?
Айда отырған кемпір емес, аяғы ауыр келіншек қой.
Шыққа толса жанарлары гүлдің,
Ары түрілмеген Махаббатты ғаламдағы желімдейсің нұрыңменен.
Бермесеңші сырды тия, білмесем де әлімді мен,
Бұғып жатқан бір құпия сенде, әйтеуір, барын білем.
Сүй жұмаққа өткеліңді салып жүрген ғажап айды.
Күндіз жұққан көкке кірді түніменен тазалайды.
Жұлдыз ойнап түртіп айды, ұмытылар қайғым шеккен.
Өлеңімнен бұрқырайды әтір исі айдың сепкен.
Болсам, досым, зайғы құрбан, жанды әкетсе аспан елі,
Аспанында ай қыдырған қырға апарып таста мені.
Жанда оянып үміт төтен, ай өпкенде ерінімнен,
Орынымнан тұрып кетем, сәуле саулап кебінімнен.
Пендең сөзін асылыққа жаза көрме, Жаратқан - Хақ.
Мағұрып пен Машырыққа ақ нұрыңды таратқан шақ.
Нұр пышақтап-ақ жарылам, жетектейді пендені үміт.
Айға жетсем, Ар жағынан,
Қалардайсың сен көрініп.

---