Батырдың жесіріне

(аудрама)

Бұл қайғың түсінікті шын естіге:
жұбатып айта алмаймын ешбір әнді.
Ол жұрттың бақыты үшін күресті де,
ал өзі сендік болып кетті мәңгі.
Ел кегін қару етіп ұстады да,
ерлікпен жау біткенді желкеледі.
Дауыл боп тиісті де дұшпанына,
ал саған жас балаша еркеледі.
Бұл қайғы сені, әрине, күйікті етті,
жалғыз-ақ жұбаныш бар біле білсең:
ол сені өле-өлгенше сүйіп кетті,
мәңгіге мекендедің жүрегін сен.
Бақыт қой соны аңсаумен күн кешірген,
өмірге құштарлығы қалды сенде.
Сондай боп (шығарма оны бір де есіңнен)
бас имей кетті ғой ол қайғы-шерге.
Қайғыдан толықсыған шақтарыңда
қолыңа ал тұмар қылып жазғандарын.
Жасың тый, қуат жина, батпа мұңға,
бар әлі жүрегіңде маздар жалын.
Сүй оны тірісіндей өліп-өшіп,
серік қыл оның саған құштарлығын.
Сүйсінсін достарының көңілі өсіп,
елеме біреулердің дұшпандығын.
Асқақ бол — осы болсын шешім шегі,
тағдырдың елең қылма құзы-жарын.
Мейлі жұрт жесір әйел десін сені,
ал өзім ылғи саған қызығамын.
***
Махаббатым сен едің, жұмбақ күнім сен едің,
жүрегіме ең жақын қымбат гүлім сен едің.
Тағдыр мейлі айырсын, айырды ғой, асылым,
басқа сүйді мені, ал сен кеудемдесің жасырын.
Мейлі кунде көрмейін, шақырмайын сені мен,
бірақ ішім елжіреп, тек өзің деп егілем.
Басқа адамды сүюім азап болды қаншалық...
Ұмыттыра алмады ол тырысса да жан салып.
Сіңіп қапсың каныма, жаңбыр сіңген жердеймін,
сені аңсаймын — ауруым. Оны немен емдеймін?

СИЛЬВА КАПУТИКЯН

---