Аш қасқырдың дәмесі

Неше күннен бері қанды аузына қара шыбын да ілінбеген бір қасқыр ауылды торып, қораға жақын келіпті. Жалғыз тал шиді паналап, жер бауырлап, жан-жағына алақтап, бір үйдің іргесіне таяпты. Үй ішінен жылаған баланың даусы шығады.

— Жылама, қой енді, жылай берсең, қасқырға бере саламын, — депті шешесі баласына.

— Менің аш жүргенімді ауыл кісілері де біледі екен ғой, енді жыласа, баласын маған бере салар, — деп дәмеленген қасқыр үйдің іргесінде жата беріпті. Баланың жылауын күтіпті. Сол отырғаннан таңға таянғанша отырыпты.

Бір кезде күткеніндей-ақ, бала тағы жылапты.

— Жылама, балам, қасқырға бермеймін, ол енді келетін болса, оны ұрып өлтіремін, — деп уатыпты шешесі.

— Адамдардан маған пайда жоқ екен, енді табанымды жалтыратайын, — деп қасқыр орнынан қозғала береді. Таң рауандап атып қалған екен, тұрып жатқан адамның көзіне түскен қасқыр тұс-тұс жақтан тап берген үлкен күштің өтінде қалады.

Баладан дәме қылған қасқыр ажалдың қармағына ілініп, терісі жайылып, тындым болады.

Әлеуметтік желілерде бөлісіңіз: