Петроград көшелерінде

Невский деп бір көшемен келеміз,
Көрінгенге таңдана қарай береміз,
Ел де бізге қарайды "бұл кім?" - деп,
Баста тымақ, қолбаңдаған денеміз.
Кейбіреуі қарайды үркіп тымақтан,
Кей ожары тартып қалады құлақтан.
Ерегісіп қарсы келер күн қайда,
"Бұрын қазақ жүрмеген ғой бұл жақтан?"
Дейді менің қасымдағы Қабалақ,
Тымағы оның сеңсең еді, сабалақ.
Оны көрсе түйе көрген мәстектей,
Кетеді үркіп қала халқы бір қарап.
Ел үркеді, біз көшеге сыймаймыз,
Сонда-дағы етек-жеңді жимаймыз.
Көше әдемі, қала ғажап қызықты,
Көрсек тоймай қызырып жан қинаймыз.
Тек таныспыз атымен Пушкиннің,
Онан басқа білмейміз атын ешкімнің.
Ескерткішін ұлы ақынның көргенде,
Қасынан кетпей таңданамыз қатпай үн.
Еске аламыз аудармасын Абайдың,
Татьяна әнін шырқап талай түн,
Өткізгенде ауылда ойын кештерін
Ойлайтынбыз мұны әуелде жазған кім?
Міне, көрдік сол ақынның тұлғасын,
Көкке меңзеп салып кеуде тұр басым.
Үнін қосқан сонау қазақ қырынан
Ұлы Абайдың көрдік ұстаз сырласын.
Қала ғажап, таңданамыз сыртынан,
Сыр ала алмай ұғынысып жұртынан.
Жүреміз бе үнемі өстіп түсінбей,
Сыртын көріп, сырын ұқпай болып таң.

1917

---