Шайырлардың періштесі

"Шайырлардың періштесі болады",
Дейтін еді көне шалдар бұрынғы.
Бірақ оны көрген емен мен әлі,
Олар жазып берген емес жырымды.
Перілерді талай көрдік желіккен,
Оның жайы таңсық емес ақынға.
Бірақ осы ғұмырымда, неліктен,
Көп толғандым мәләиктер хақында?
Ақындардың құр малданған өр даңқын,
Өріп жүр ғой перзенттері күмәнның.
Періштемен жолығардай,
Мен, бәлкім,
Шын дарыған шәйір емес шығармын?
Кезінде, рас, тілім өлі сүйек боп,
Тауық боп та шаштым миды тарыдай.
Жүргенде, әлде, санамды жын иектеп,
Сөзін ұқпай, кеттім бе екен танымай?
Өтті көп жыл көк инені еш түртпей,
Алтын шайған кімге дәрі өлең жез.
Періштенің жүр ме, әлде, үнін естіртпей,
Долы - дәуір, соқыр — құлақ, керең — көз.
Өлең аулап кейде таңды таңға ұрам,
Бір жол жазбай жығыламын құр қажып.
Ақ қағаз бен қаламсапты қалдырам,
Періштелер кетер ме деп жыр жазып. 
Оянғанда өлеңі жоқ жарты жол,
Қағаз құрғақ, Күлімсіреп күн шығар.
Кірпігімде лаулайды шық. Бәлкім, ол-
Мәләиктер қазып кеткен нұр шығар,
Періштелер жазып кеткен жыр шығар?
Сол бір шықтан тұтанғандай жан отым,
Сезімімнің түріп ашам түнегін.
Содан кейін, жалын жалап қанатын,
Суылдайды - ай менің жалғыз жүрегім.

---