Өлең, жыр, ақындар

Жылы жауын

  • 19.03.2020
  • 0
  • 0
  • 904
Шақырайып талма түсте күн көзі,
Еркін билеп бар әлемді бір өзі.
Жан-жануар, өрт-лепте, дел-сал боп,
Қысылатын, сая таппай, бар кезі.
Аяды ма күйдірді деп күн жерді,
(Қарылғаш па, бұл хабарды кім берді?)
Көкжиектен жөңки шыққан қара бұлт,
Жерді күннен тасалауды жөн көрді.
Көрген кім бар қара жердің күлгенін?
Көрсең, сезсең – жер қадірін білгенің.
Жылы жауын селдетіп бір өткенде
Көрдім анық Жер-Ананың күлгенін.
Жапыраққа көз біткен – шық-маржандай,
Шұқанақтар, жер көзі, күлді ыржаңдай.
Тыр жалаңаш жүгірген бал-бөбектер
Өсіп шыққан тамшыдан бір-бір жандай.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Жастыққа сағыныш

  • 0
  • 0

Бойыңа қулық жұқпаған —
Аңғалдау ғана адаммын.
Бұралқы ойлар ықтаған
Обадай, жалғыз, жаһанның.

Толық

Ғұрып күші

  • 0
  • 0

Ғұрпымыз солай, өлгенді жоқтап жылайды,
Ағайын түгіл бейтаныс жасын бұлайды.
Ауырын зардың, шығынын малдың бөлісер,
Қайғылы жанын түсінген жандар былайғы.

Толық

Адамдар

  • 0
  • 0

Өнер жоқ тал бойында жарып шығар,
Сенер жоқ қысылғанда алып шығар —
Бейнеткер — бұлшық етін еміп өскен,
Тірлікте тағдырына налып шыдар.

Толық

Қарап көріңіз