Алты арнау М-ға

I
Ләйлi мен Ләйләнiң қатары ең,
Ғашықтың жайын шын бiлер кiм?
Қара тас сияқты қатал ем,
Сен менi нәзiк қып жiбердiң.

Өзiне бағынбас өз басы,
Көгiнен бұлттар жиi ауып,
Бiр сәтке тыйылмас көз жасы
Аспан боп кеттiм мен жылауық.

II
Мен оқыған кiтаптардың төресi,
Үндiлердiң құдай жайлы жырында
Жыр туралы керемет ой айтылған
Балдай тәттi түсiнiкпен ұғымға.

Жанға қимас жанымның шын төресi,
Сол туралы ең бiр асыл сырымда.
Нұрдай қызға қаншама өлең жаздым мен
Балдай тәттi түсiнiкпен ұғымға.

Көркемдiгi көрiктiммен қарайлас
От кеудемде талай жырлар тұтады.
Оларға тең келе алады тек қана
Үндiлердiң құдай жайлы кiтабы.

Жанымның сол жүлгеленген жырлары
Жеткен шақта ғасырларға келесi,
Олар жайлы айтса-ау бiреу осы ед деп
Мен оқыған өлеңдердiң төресi!

III
Саған сәлем бере алады көп кеще,
Ең құрыса соның бiрi болмадым.
Амал бар ма, көздiң жасы кеппесе,
Көк тайғақ боп қалып жатты жолдарым.

Борандарда мұңға оранып жүрдiм мен,
Сен жайлы ой жылу берiп жаныма.
Шақтарда да ұмытқам жоқ жүзiңдi
Жүзiм суы шарпылысқан қаныма.

Жабыққанда сан жұбатты-ау жыр тiлi,
Қар да ерiдi басқа түскен қайғымнан.
Құдайға да алғыс айттым бiр күнi
Менi осынша байтақ мұңға бай қылған.

IV
Тамсантқан түс емес өңiмде
Ерiксiз айырып еркiмнен,
Бiр ғажап бейненi көрдiм де
Құдайдың барына сендiм мен.

Армандап келсе де сан ғасыр
Көрмеген ақындар әлемi,
Әсер боп түйiлдi жанға асыл
Сол бейне пейiштей әдемi.

Жаны мен тәнi тең жарасым,
Айқабақ тұратын мұндалап.
Гүлiмнiң қиыла қарасын
Жындымын, берер ем жырлап-ақ.

Санасын сезiмге жеңдiрген
Мәжнүн өзiм боп бұ маңда,
Сол қызға бағымдай сендiм мен,
Софыдай сенетiн Құранға.

Шабыттың шалқыған кезiнде –
Жырменен нәштеген Құранын,
Есiмде, бой ұрып сезiмге,
Құдай да ақын деп тұрғаным.

Құр жыр не дедiм де содан соң
Бейнесiн зердемде зерледiм.
Тәңiрдей тәкаппар болған соң
Ол оның бiрiн де көрмедi.

Ал сосын бақытсыз пендедей
Белшеден баттым да күнәға,
Кеттiм мен өңдi де өң демей
Ол бар деп мен көрер жұмада.

Тартайын тауқымет көп мейлi,
Тым қатал және де ең iзгi
Ол жайлы ой басымнан кетпейдi
Бейкүнә көлеңкем тәрiздi.

V
Ғайыптан ғажайып боп кезiккенiм,
Мен сенi қиялда да құшқаным жоқ,
Тек ессiз есiмiңдi ежiктедiм.

Қиын-ау табыспаған, қарыштаған,
Қиялдан қажып кетiп көзiм жұмсам
Жұмақтай елестейдi таныс ғалам.

Басымнан қыс көшiрдiм, жаз көшiрдiм,
Жұмбағын шешсем дедiм пешенеммен
Осынау есiмдi алған сазды есiмнiң.

Бiлдiм мен жыр етерiм кiм екенiн,
Бағзыдан қалған кiтап айтып бердi
Құдайдың жүз атының бiрi екенiн.

Бұны бiлiп көңiлiм жатты түлеп,
Құдайдың жүз атының бiрiн бiлген
Тағы айтқан сол кiтапта бақытты деп.

Бақыттан бас айналды, мас та болдым,
Ерiнiм кезергенде ернiңдi аңсап,
Жанардан тамып кеткен жас та болдым.

Құп-құйттай жүрегiмен халыққа алаң
Сенiң сол тегi бөлек есiмiңдi
Әлдекiм қатты айтса да налып қалам.

Айыра алмайтұғын бақтан мұңын
Әумесер әпербақан қайдан бiлсiн
Құдайдың атын атап жатқандығын.

VI
Жүректе жас арман бекiнiп
Жатқанда,
жүрместен жайыма,
Басы асау шабыттан лепiрiп
Жыр жаздым Аспанның Айына.

Қолыма қон дедiм асылым,
Ал қонса үлдеге орардай.
Мен дедiм Мәжнүндей ғашығың,
Бейнебiр ол Ләйлi болардай.

Күн өттi өрiлiп көп өлең,
Жыл өттi жүктi боп жырларға
Ал қазiр бiлмеймiн не дерiм
Сондағы сол ессiз сырларға.

Аспанда Ай жалғыз әлi күн,
Жалғыздық шаршатты менi де.
Сол жұмбақ Айымның жарығын
Жыр қылып тарттым мен елiме.

Иттерi тасадан үрген көп
Ақын деп таныды аймағым.
Мен бiрақ ол кезде бiлгем жоқ
Жерде де қол жетпес Ай барын.

---