Алыс-алыс, алыс қалды

Алыс-алыс, алыс қалды...
Туған ауыл қалды алыс...
Сағыныш та сейілгендей балалықтай алданыш.
Сары жотада біз иіскеген селдірепті боз жусан,
Сары қопада сыбызғыдай сидиыпты сары қамыс.
Саумал көлдер сабасынан ортайыпты, ашыпты,
Сағым белдер ажарынан әр тайыпты, жасыпты.
Сары даланы көктеп-шандып асфальт жолдар басыпты,
Көк «Волгалар», сұр «Волгалар» қаусырыпты қашықты.
Жә, несі бар, көл орнында көлбеп жатыр көк егін,
Бел орнында – Байқоңыр.
Ел алдында көтеріп тұр қазағымның беделін.
Өзі көктеп, өзі өрнектеп құлпыртатын бұл дала
Көріп жатыр, көрсін енді шебер қолдар «өнерін».
Сонда қалай?
Туған ауыл алыс дейміз неге біз?
Алыстаған ауыл емес, ауырлаған денеміз.
Қазір, сірә, ауыл үшін ауырмайды баяғыдай жанымыз,
Ал, әйтпесе, сол орнында туған құйттай төбеміз.
Алыс-алыс, алыстаса туған ауыл санаңда,
Туған жерді түрленттің деп кейимісің заманға.
Жер өзгерер, ел өзгерер...Сен өзгерді екен деп,
Махаббатын өзгерте ме әлдилеген анаң да?

---