Өлең, жыр, ақындар

Қабір басындағы сөз

  • 18.09.2021
  • 0
  • 0
  • 401
Өмірдің сазға бөлеп сахнасын,
Келтірмей затына мін, атына сын.
Жалт етіп, алмас қылыш секілденіп,
Жалғаннан өте шықты Ғафу ақын.
Жан едің өзі – қалқан, сөзі – мерген,
Жер болса қағып түсер кезі келген.
Сырбайдай сарбаздардың соңына еріп,
Қасымдай асылдарды көзі көрген.
Тамылжып жазған жырың таңғы бақтай,
Оқыса қалмаушы еді жан құмартпай.
Той көрсе, думан көрсе, дүбір көрсе,
Тыпыршып тұра алмайтын арғымақтай.
Шыбын жан қиын екен ұшарында,
Қалдырып кеттің бізді құса-мұңға.
Сыймаған кең дүниеге қайран Ғафу,
«Кеңсайдың» сыяр ма екен құшағына?!
Аға едің от-суымыз араласқан,
Жырыңды жаттап өстім бала жастан.
Қай жаққа жөнеп кеттің, қайран Ғафу,
Қарайлап алды-артыңа қарамастан?!
Өлеңді жазушы едің мөлдіретіп,
Халқыңды сөйлеуші едің елжіретіп.
Арқырап ете шыққан тұлпарым-ай,
Ақ туын ақындықтың желбіретіп.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ескерткіш

  • 0
  • 0

Ескерткішін көріп тұрып Мұхтардың,
Естен кетпес бір нәрсені ұққанмын.
Елі сүйсе, құламайды асқар тау,
Елі сүйсе, батпайды екен шыққан Күн.

Толық

Құшағыңды аш, Қызылорда!

  • 0
  • 0

Құштар көңіл ұлың келді,
Құшағыңды аш, Қызылорда!
Сен жасырма сырыңды енді,
Өткен жылдар ізі бар ма?

Толық

Қапшағай теңізі

  • 0
  • 0

Сен болған соң жаңбыр да, бұлттар да көп,
Ағылады жолаушы сырттан да кеп.
Қариялар жатады қалбаң қағып:
«Көзің тиер, соншама сұқтанба», – деп.

Толық

Қарап көріңіз