Өлең, жыр, ақындар

Менменшіл ғұнның қанымын МЕН

  • 15.01.2022
  • 0
  • 0
  • 848
Ғұнның мын-сан найзасындай,
Күннің инесі жерге шаншылды.
Таң құшағын жайғанда бай,
Шөпке қондырдым шық қылып тамшымды.

Құмда иір ізді кесіртке қашты,
Жабағы бұлттар жаумады.
Күн керегеден сәулесін шашты,
Сұлулығы көзімді жаулады.

Көңілім шалқыды,
Қурайға қосып жыр айттым.
Қара тас та балқыды,
Сазымменен мұңайттым.

Сондағы әнім бұл еді:
Қара түнде маздатпай шырағыңды құр.
Ести алса жүрегің,
Төбелерден күңіреніп шыққан үнге құлағыңды түр!

Аруағы бабаңның болған аңыз,
Жауына қаһарланып жай атады.
Ешкінің ішегі тағылған қобыз,
Қалғып кеткен рухыңды тепкілеп оятады.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Бөрі-Ана

  • 0
  • 0

Аспаннан түскен, тумайды текке аңыздар,
Ашина-анамын, қабағымда түкті бар ызғар.
Екі аяқты бөлтірікті ауыздандырдым,
Бір тайпа емес, маған бүкіл әлем қарыздар.

Толық

Жарығымды деймін жалғыз, жартымен бөліссем

  • 0
  • 0

Жарығымды деймін жалғыз, жартымен бөліссем,
Нұрменен егіз жанымда менің жарық көп.
Жанына бірдің ондық шамдай боп төгілсем,
Мыңдарды мейлі тастамасам да қарық қып.

Толық

Мен тауларға қарадым

  • 0
  • 0

Мен тауларға қарадым,
Одан да шыңдай биік сені көрдім.
Ойларымды ормандай тарадым,
Ойыма да қосылып өріле бердің.

Толық

Қарап көріңіз