Өлең, жыр, ақындар

Айға

  • 18.01.2022
  • 0
  • 0
  • 559
Мекеніңе неге асықтың жарық ай,
Мені солай кетесің бе танымай.
Әлде қайда құлап барам
Уақыттың,
Саусағынан сусып түскен тарыдай.
Сыбызғының саздарындай мұңлы бір,
Жүрегімді кескілейді түнгі жыр
Келбетінде қасіреттің күлкісі,
Жер бетінде сенделуде бір ғұмыр.
Бірақ әлі құрылған жоқ маған дар,
Мүрдемді де жасырған жоқ борандар.
Саған қара пышақтарын қайрайды,
Бірін-бірі бауыздаған адамдар.
Бақыт түгіл шын күлкіге жарымай,
Рухым жүр,
Өзін-өзі танымай.
Маған жалғыз жанашыр ең, а, Құдай!
Менің жалғыз сырласым ең, жарық ай!!
Дал-дұл қылып жыртып өмір тонымды,
Қара мысық талай кесті жолымды.
Аппақ нұрға ажал жырын жазамын,
Қанға малып қолымды.
Не кешкенін сезіне алмай дұрыстап,
Беу, бұл ғұмыр!
Ол да бір күн жылыспақ.
Қарғыс оқып тағдырыма шашамын,
Қабырымның топырағын уыстап...

23. 07. 2005 ж.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Стамбул күзі

  • 0
  • 0

Стамбулда ырғақты күз әуені,
Ырғақты күз – сағыныштар әлемі.
Бұл маңда да жүр екен ғой жалғыздық,
(Жалғыздықтар маған ғана тән еді...)

Толық

Мезгілдер кеткен таңбалап

  • 0
  • 0

Мезгілдер кеткен таңбалап,
Мың жылдық шөлдей басылмас.
Ақ жаңбырлардан қорғалап,
Қашқан күн қазір ашылмас!

Толық

Жалғыздықты жұбату

  • 0
  • 0

О, Жалғыздық!
Күттім сені көптен мен,
Құба түзден, қанша қысты өткерген.
Құс қанаты құтын алған даладан,

Толық

Қарап көріңіз