Ажал алдындағы хат

(аударма)

Міне, ақын
Сұлтанның
сиясына мала беріп қаламын
өліп кетті — мәңгі жұмды жанарын,
сол ақынның семсер сөзі күштілерді қарыған,
мыс тиын мен былай жазған хат табылды жанынан:
«Тақсыр Сұлтан!
Мен тілімді жұтқанмын,
асқақ жырым ұмытылды, төмендеді күрт халім.
Сенің тұйғын тазыларыңның атымен,
сен не десең, бас иетін қазыларыңның атымен,
ән салғандай кісінесетін тұлпарларыңның атымен,
тотыларды түтіп жейтін сұңқарларыңның атымен
ант етемін алдыңда:
сенің топас болмысыңды баяғыда-ақ білгенім,
сені өңшең ақымақтар көсем етіп жүргенін,
өз басыңды қамшылаумен елдің қамын ұмытып,
жеріміздің байлығымен жемсауыңды жылытып
жүрген даңғой екеніңді айтқаным жоқ ешкімге!
Айналаңда жүргендердің бәрі ақымақ екенін,
тек солардың қолыменен ойлыларды төпедің,
жаныңдағы жарамсақтың біреуін не өзіңді
айтқан болсам жебеп семсер сөзімді,
шабарманың ойып алсын көзімді...»

МУИН БСИСУ

---