Жамбылға арнау

Құлагері болған соң қара өлеңде,
Жырың желдей жүйткейді бар әлемге.
Мұңдасқан жанды көрсе Жамбыл ақын,
Сырласқан таумен,таспен,даламен де.

Бар ойын ағытқанда қаламына,
Кіргендей ащы зардың алабына.
Жаныңды жаныштайтын жырды оқысаң,
Еріксіз жас келеді жанарыңа.

Ағысқа қарсы үмітті желкен қылып,
Жастарға сенді қылмай ертеңді үміт.
Махаббаттың майданын майда тілмен,
Жеткізгені не деген көркемділік.

Өміршең болғаннан соң өлеңдері,
Ескеріп қалар әркез ер еңбегі.
Қара өлеңнің қаймағын сүзіп ішкен,
Жамбыл таудың тауындай кемеңгері.

Талмайтын ед сынса да сан қанатың,
Жырлары жауқазындай жанға жақын.
Даңқы өшпейтін даңқты Жамбыл балам,
Заманнан озып туған заңғар ақын.

---