Мұңлық

Көз алдымнан кетпей қойды-ау сенің нұрлы келбетің,
Ораласың ойыма сен, түн басқанда жер бетін.

Бір өзіңді көрмегелі өтіпті-ау көп уақыт,
Бүгін саған жыр арнадым, қалам алып, үн қатып.

Тентек ойлар кіріп-шығып, кіріп-шығып миыма,
Қиялыма ерік бердім – бойдақ болу қиын, ә!

Илһамым маза бермей, сұлулыққа мас болдым,
Махаббатсыз адамдарды мен өзіме қас көрдім.

Мінсіз сенің тұла бойың – құдіреті Құдайдың,
Оны ойлап дерттенсем де, амал қанша, шыдаймын!

Тағдырымды шешіп қойған жалғыз Құдай төбемде,
Білмеймін: «Сені енді көрмеймін бе, көрем бе?»

Ғибрәтлі өлең жазып, дәруіштей күн кешіп,
Талай шайыр өтті емес пе өз рухымен тілдесіп?

Ал мен болсам, олардың қатарына жатпаймын,
Тікені көп, жемісі жоқ, иесіз қалған бақтаймын.

8 Ражәб, 1446

---