Өлең, жыр, ақындар

Арқарлы асуында

  • 07.02.2016
  • 0
  • 0
  • 1964
Асуы биік Арқарлы
Арқасын сипай жел сүйіп.
Тастардан соғып қалқанды
Жатқандай жалғыз мелшиіп.
Жақпарлы құздар жаңғырып,
Дауылмен бірге дауыстап.
Көзіңнің жауын алдырып,
Әдейі қашып алыстап.
Басқадан бұрын әуелі
Көк ала басын күн шалып.
Ашылар гүлі әдемі,
Ашуы тарқап жұмсарып.
Бара да қалсаң ол егер,
Жатырқай қоймас асылы.
Жарылып жоны жол берер
Арқарлының асуы.
Тастар ма десек төгілген,
Жайылып жатқан қозы екен.
Асқар ма десек көрінген,
Ақсақалдың өзі екен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Тбилиси

  • 0
  • 0

Тбилиси, қалдым саған күз барып,
Тұрып алды үйір-үйір құзда бұлт.
Пушкнн асқан асуларды көрсетпей,
Көлегейлеп бүркей түсті ол қызғанып.

Толық

Қорқыныш

  • 0
  • 0

Теңіз де жиі ойланып,
Атады көкке көбігін.
Астыңда жатқан айналып,
Естисің кейде жер үнін.

Толық

Күн батарда

  • 0
  • 0

Күткендей көзі талып үйі асыға,
Күн кірді күлімдеп өз ұясына.
Қонды кеп сәулелерден қызғалдақтар
Науша бой найза тастың қиясына.

Толық

Қарап көріңіз