Өлең, жыр, ақындар

Архитектор валентина петровна

  • 07.02.2016
  • 0
  • 0
  • 1861
Бұлт торлағаи Ленинград аспанын,
Жаңбыр... жаңбыр төгеді көз жастарын.
Сонау соғыс күндерінде күн көрмей,
Секілді ол өткен сенің жас шағың.
Жалтыр аяз,адам беті домбығар,
Ленинград көпіесінде омбы қар.
Қала іші қап-қараңғы күндіз де,
Тек кештерді күндіз етер бомбылар.
Әр бұрышта «сақтан» деген тақта бар,
Қарауылдай қатып қалған қақпалар.
Суворов тұр жалан ұстап қылышын,
Мен барында ашылмас деп жатқа олар.
Қараңғы түк жағылмайды алаулар,
Сен келесің жүрегіңде жараң бар.
Жатыр бұғып жаудан өзін жасырып,
Бір кездегі Пушкин жүрген алаңдар.
Жатыр үйлср жау оғынан бұзылған,
Аяз сорып, етке тепкен қызыл қан.
Сен келесің саған тиген сыбаға,
Тәулігіңе талшық етер үзім нан.
Өміріңе салмақ түсті балғын жас,
Мұз боп қатқан болды Нева тағдырлас.
Атланттай күмбездері көтерген,
Нәзік бойың иілген жоқ талдырмаш.
Жас қиялың сол шақтағы түн кезген,
Қалды ұштасып қанат жайып бұл кезбен.
Қазір енді өзің салған сарайлар
Саған қарап күлімдейді мың көзбен.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Қылыш

  • 0
  • 0

Даладай дастарқаны иен дүние,
Дәкеңнің әнге басып кең үйінде.
Отырдық ішімізден разы боп,
Жібектей жеңгеміздің пейіліне.

Толық

Юг аялдамасы

  • 0
  • 0

Сұрап жұрттан көрінген
Ұзын сонар номерді,
Іздеп жүрмін Пермьнен
Мен әскери бөлімді.

Толық

Туған жермен сырласу

  • 0
  • 0

Уа, Торғай, тыңда мені, қымбатты анам,
Бала боп барсам аунап-қунап қалам.
Желіңе, толқыныңа, жаңбырыңа
Жасқанбай жанымдағы сырды ақтарам.

Толық

Қарап көріңіз

Басқа да жазбалар