Аққудың зары

Көзім шалды, келді дыбыс алыстан,
Қиқулдаған жалғыз аққу құсынан.
Жылайды ол зарлап көкке ұшады,
Зарлағаны барлық жерге тарады.

Мен қараймын, мен қараймын таңырқап,
Жақындаймын, жақындаймын кадамдап.
Ол қарайды мұн басқан бір көзімен,
Аяшы деп нұрланған сол өңімен.

Аққу құстың киелісін білмеппін,
Сұрағыма жауап іздеп көрмеппін.
Не көрінді?Неге сонша зарлайсың?
Неге сонша өз-өзіңді қинайсың?
Жауап қатшы бір сөз айтшы сен маған.

Жауап қатты ақырын-ақырын бәлсене,
Айырылдым деп ақырын шықты сөзі де.
Қайта- қайта айта берді бұл сөзін,
Бұл жолы да өксіген нұр өң- жүзің.

Жанұяммен ұшып- қонып жүр едік,
Уайым қайғы не екенін білмедік.
Сонда келді жалғыз адам баласы,
Қолындағы оқталған бір ағашы.

Карады,көп қарады біздерге,
Тамсанғандай болды мына біздерге.
Сол мезетте қатты дыбыс естілді,
Жанұямыз айырылды ғой екіге.

Мен көлдемін, олар мәңгі көктеде,
Қайтып келмес кетті деуге келе ме?
Ал мен ұқтым мына адам баласы,
Сонда-ау кімге оқ тигенін карашы.
          

---