Қаражанның баласы Дәрменге айтқан көңіл қосы

Ер едің өшбу жақан тапқан бағын,
Күжім ең, көтерілмес, келсе де ағын!
Нарлардың нарқы қымбат, нәсілі таза,
Болғанын жұрт ұнатпас, жүгі шағын.
Жабықпа, жарасарлық болды жұмыс,
Жар қылсын Жаппар ерлер әруағын.
Ақылдың көкірегінде көзі толық,
Дана едің ойлайтұғын жол ұзағын.
Жан жолдас жәқан түгел бола алмайды,
Енді ондат ақыреттің атыз, жабын.
Ерте-кеш егіп егін, бол басында,
Етпесін еңбегіңді еш шайтан малғұн.
Сәруәры жұмла жанның ақ Мұстафа,
Көргенмен бұл дүнияның барша дағын,
Бас иіп бәндәлікке, буып белін,
Шам шақар сұлтанының айтқан намын.
Қояр ма бізді босқа, бүйтпей Тәңірім,
Жақанның ол жұтқан соң қайғы қамын?!
Дәрменнің бұл дүниеден көшкендігі,
Сындырды бір сіз емес, жұрттың сағын.
Келмейді ол, кел тілейік, қайтып мұнда,
Бейіштің үрін құшып, мінсін тағын!
Қош басшың күн ілгері кеткен онда,
Тарттағы бедеуіңнің бел мен шабын.
Бар жөнеп, бас шайқама бітсе уақытың,
Толтырып, теңдеп мініп кеулің қабын.
Нан, шүрек, мейіз, өрік көп апарып,
Басарсың, сүйіп мауқыңды, бет пен жағын.
Қам — мұнда, қызық — онда, қанша айтқанмен,
Иесі берсе ерге иман шамын.
Қылсам деп Құдайды ырза құрбан қылған,
Ыбрақим қой мен түйе, ешкі, лағын.
Қайры ихсан 91қалынды жинап, қылған қанша,
Жанға өлшеу және беріп жау жарағын.
Еш бірі қабыл болмай, қатты қорқып,
Көл қылған күн-түн жылап көздің қағын.
Мінажат Маулаға еткен, ақырында:
"Табам, - деп, - бәндәліктің қайтсем бабын?"
Деді Хақ: "Дүниені қой, дос тұтайын,
Мауыздап Ысмайылды десең әмин!".
Қуанып, қайыл Алла айлап бұған,
Тауып ап өткір пышақ, жақсы кәбин.92
Ойласқан Ажар менен Ысмайылға,
"Тәңіріме қылмаңдар деп мені замин93!".
"Тартпа бас, Тәңірі ісіне біз даяр!" - деп,
Болыпты бірі — сілті, бірі — сабын.
Кетіріп көйлегіне жұққан кірді,
"Болсын, - деп екеуі де, - ісің нағын, —
Зор қуат қайылға олар бер!" десіпті,
Кетірмес кең ойлылар ердің табын.
Қазірет Ысмайылдың өзі жатқан,
Байлатпай қол, аяғын қиып жанын.
Семсерін салған сағат тамағына,
Бұрынғы бұрқыраған басып шаңын.
Жіберіп жаннатынан бір көк қошқар,
Сол заман айлады азат өшбу аңын.
"Қошқарды ал, қой ұғлыңды, - деп, - ей, достым!"
Атырған ай батпай-ақ Алла таңын.
"Құлдық!" деп, қошқарды алып, құрбан қылып,
Жеуге етін жар шақырып, жиған маңын.
Шын қызмет қылғандарға шын берер Хақ,
Құс қайда құрғандарға жемсіз жаңын.
Олардың, асылында, артынан жүр,
Құлдықтың сіз де айлап зор талабын.
Кез қылар кеңшілікке сол сияқты,
Ойлама орынға аспас халықтың заңын.
Қызметім еткен осы Қарекеңе,
Назым ойлап, таппасам да сөздің паңын.
Атымды айтпасам да, аңғарар халық,
Тоғар, тіл, әпсанаңның енді аяғын!

---