Үш бәңқор хикаясы

Үш бәңқор отыр еді тамақ жесіп,
Құйқалы қой етіне қолды көсіп.
Сипалап сақал, мұртты сыбап майға,
Кәйіп етіп, күліп-ойнап желдей есіп.
Ойынмен отырғанда ұмытқан да,
Қараса, қалған екен ашулы есік.
Адамдар оңды-солды өтіп жатыр,
Жабырлап жазғытұрғы елдей көшіп.
Қыдырма көре қойса келіп қалар,
Отырды бір-біріне: "Жап-жап!" десіп.
– Мен неге сен тұрғанда жабамын?– деп,
Қалысты қапелімде ерегісіп.
"Ерегіс ерге пайда бермес" деген,
Байқаңдар, болар екен кімге несіп?
"Иесі — шығасыға басшы болад",
Теріске айналғанда еткен кесіп.
Орнынан үшеуі де қозғалмастан,
Отырды малдас құрып, белді шешіп.
– Есікті кім сөйлесе, сол жапсын! – деп,
Келісті кейінінен кеуіп-ісіп.
Есіктен сол сағатта бір ит кірді,
Көшенің лай суын белден кешіп.
Тамақты даяр тұрған жеп алды да,
Сорпасын сылпылдатып, түгесті ішіп.
Сөйлесе, көз көрмеске кететіндей,
Тырп етпей отырысты үндері өшіп.
Жек көріп, жеп қойғанын тамақтарын,
Көздері жайтаң қағып отыр тесіп.
Жан-жаққа және де ит жалақтады,
Тойса да тұлыптай боп іші өсіл.
Аузына біреуінің тұра ұмтылды,
Жеген соң жердегіні ит түгесіп.
Қалай да ит иттігін қылмасын ба,
Тұрған соң сақал, мұртта май сіресіп.
"Тілімді тістер-ау!" деп түшіркеніп,
Жығылды шалқасынан бәңқор шошып.
Ұнатпай иттің лебін "үп!" деп еді,
Сөзі жоқ, шынында, айтқан оған қосып.
– Сөйледің, сен есікті жабасың! – деп,
Жалғаннан ана екеуі тартты қошық.
Қамшымен патырлатып ұра берді,
Арқасын бейшараның кетті осып.
Жапқанмен енді есікті не пайда бар?
Үшеуі үш айырылып, кетті босып.
Олардай ортаға үйіп мал мен пұлды,
Отырма есікті ашып, жолды тосып.
Жегізіп жауыздарға, жан сауғалап
Кетпендер айдалаға айдап-жосып.
Сөз болмай соңғыларға сол сияқты,
Егеспей, еңбегіңді ал үлесіп.

1910

---