Қожанасыр мен мақтаншақ (І әңгіме)

Бір мақтаншақ:

— Дүниеде мені ешкім де алдай алмайды, — депті.

Қожанасыр мұны есітіпті де, мақтаншақты кездестіріп:

— Мен сені еш уақытта есіңнен шықпайтындай етіп алдаймын, — депті.

— Туһ! Бұл әлі ойыңыз шығар, мені алдайтын адам әлі туылған жоқ. Сенбесең, келе ғой, бәсекелесеміз.

Қожанасыр:

— Неден?

Мақтаншақ:

— Сіздің шартыңыз не?

Қожанасыр:

— Мен сізді дарияның жағасына апарып, су ішкізбей алып қайтамын.

Мақтаншақ қарқылдап күліп, Қожаның қолын алып, дарияға түсіпті. Күн өте ыстық, қапырық. Олар шаршап-шалдығып дарияның жиегіне жеткен соң Қожа айтты:

— Куә жоқ?!

— Қандай куә?!

Егерде мен сені дарияға барған соң су ішкен жоқ деп танып кетсем, қандай дәлел айтасың?

— Иә, дұрыс, куә керек екен? — деді мақтаншақ.

— Жүр, қайтып барып бір кісіні куә ретінде ертіп келеміз, — деп қалаға қайтып келген соң Қожанасыр:

— Алдадым.

— Қалай? — деп мақтаншақ таңқалды.

— Дарияның жағасына бардың ба?

— Бардым.

— Су іштің бе?

— Жоқ.

— Демек, алдандың! — деді Қожанасыр.