Қожанасыр мен елубасы

Бір күні елубасы Қожанасырды шақырып алып:

— Қазір үйіңізге барып немесе біреуден хабар айтып, тамақ істетіңіз. Ауылымызға мыңбасы келген екен. Сізге жолығып үйіңізден дәм-тұз татпақ ойы бар, — депті.

Қожанасыр «мақұл» депті де, есегіне мініп, үйіне қарай кетіпті. Елу басы айтқан мезгілінде мыңбасыларды ертіп жетіп келеді. Қожанасырдың тар үйіне зорға сыйғызып, жайғасып отырған соң:

— Қане, қолға суыңды құя бер, — депті елубасы.

Қожанасыр олардың қолына су құйып болғаннан соң ғана:

— Әлі қазан асылған жоқ еді, — деді.

— Е, неге? — деді елубасы.

— Бәрі бар ғой, бірақ бір нәрсе жетпей, қарап қалдық.

Елубасы:

— Немене еді?

Қожанасыр оның құлағына сыбырлап тұрып, қасындағылар ға естірте:

— Сойылатын қой да жоқ, егер сатып ала қойсақ, ақшасын кім төлейді? — депті қолын омырауына қойып, құрметпен егіліп тұрып.