Соқыр, таз, жалақ

Бір соқыр, бір таз, бір жалақ үшеуі жолдас болыпты. Бұлар жолаушылап бір жат елген келе жатып: «Жат елге сырымызды білдірмейік» деп уәде қылыпты. Бір үйге түсіп отырғанда таздың басы қышып шыдатпапты. Таз қанша сабыр сақтаса да, шыдай алмай, сылтауратып әңгіме бастапты:

— Әкеміз асқан батыр, ат үстінде мықты болған екен. Қамшыдай қайың сойылды қарына іліп алып, бұршақ бөркін екі шекесіне қырындата былай-былай ауыстырып киіп алады екен, — деп басын олай-бұлай қасып-қасып алыпты. Мұны соқыр біліп қалып, өзіне лайық әңгімесін бастапты.

— Менің де әкем өте мерген еді, сала құлаш садақпен қара көзді құралайды, көздемей атып түсіруші еді, — деп көзін ұқалап-ұқалап алыпты.

Бұлардың мұндай қулығын жалақ та сезіп:

— Сырларыңды білдім-білдім, әлду-бәлду бәрі өтірік, япырай, япырай, — деп ернін жалап-жалап алыпты.