Қауынбайға

(Әзіл)
Баласы Қаумен ағам Қауынбайсың,
Иісті, пісіп тұрған қауындайсың.
Тұрғанда бақ басыңда, халық қолында,
Бұлт шөгер Алматының тауындайсың.
Шырын тіл, шырайлы жүз, сынық мінез,
Көктемде көк шығарған жауындайсың.
Иніңді інім ғой деп ұстағанда,
Несіне "ұят қой" деп ауырлайсың.
Енің сау, денің таза болып жүрсе,
Келінді кеші-күндіз сауырлайсың.
Болғанмен жасың кіші, жолға маман,
Біздерге байқағанда сауырдайсың.
Бедеудей бабындағы жүрсең болып,
Талайын талдырмаштың бауырлайсың.
Қол тисе қай жеріңе, қипақ қағып,
Тұратын тыпыршылап жауырдайсың.
1925.
* * *
Інім ең айтқанымды етер деген,
Ойым жоқ өкпелетіп кетер деген.
Көруге кітабыңды кеңшілік қыл,
Исламның дінін өлшеп, метерлеген.
Жерінен бәріміз де бас тартайық,
Ақылдың аруанасы көтермеген.
Күніне кім көрінген міне шауып,
Жабыдай жауыр болдық жеті ерлеген.
Қамқорлық халыққа өздерің қылмасаңдар,
Қауіп бар қорлықта өмір өтер деген.

1925.

---