Өлең, жыр, ақындар

Мама

  • 03.06.2019
  • 0
  • 0
  • 2624
Бағзы үмітпен өзімді құр алдаймын,
Көңілімді басқаға бұра алмаймын.
Өкпелеме, ұрыспа, сөкпе, мама,
Бірақ онсыз мен мүлде тұра алмаймын.
Армандарсыз бұл өмір бос екен ғой,
Сенім деген адамның досы екен ғой.
Жылынатын, телміріп сағынатын
Сүю деген, жан ана, осы екен ғой.
Тәнім теріс тағдырға жекірді де,
Мәңгі сезім бойыма бекінді ме?
Құшағыма кей кезде ұмтылады
Ол да мені қалайтын секілді ме?
Үндемейді, кейде ұзақ аймалайды.
Түнереді кейде ашу байламайды.
Шақырса да, сонан соң аһ ұрса да,
Онсыз менің өмірім жайнамайды.
Шабытының ол берер алмасы — көк,
Жібереді кейде еркін самғашы деп.
Мен өлеңді өлгенше сүйем, мама,
Өмірімде соңғы да алғашқы рет!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Шақырасың қай жаққа?

  • 0
  • 0

Сырқат сезім суық жер жастанса да,
Елеңдемей үйіме қайта алмаймын.
Жыртығынан жанымның қан тамса да,
«Жек көрем» деп мен бірақ айта алмаймын.

Толық

Мәңгі мұң

  • 0
  • 0

Мама, сені сағындым.
Сағыныштан сары үміттей жайды ұғам.
Ең бақытты қайталанбас шағымның
Тұрады өзі қайғыдан.

Толық

Әлем тұтас, сен жүрсің

  • 0
  • 0

Елім бар ғой егілсем емізетін,
Жерім бар ғой жеңілсем, жеңгізетін.
Тіпті Алматы аспаны бар пендеге
Мөлдірліктің моншағын тең үзетін.

Толық

Қарап көріңіз