Өлең, жыр, ақындар

Мама

  • 03.06.2019
  • 0
  • 0
  • 2562
Бағзы үмітпен өзімді құр алдаймын,
Көңілімді басқаға бұра алмаймын.
Өкпелеме, ұрыспа, сөкпе, мама,
Бірақ онсыз мен мүлде тұра алмаймын.
Армандарсыз бұл өмір бос екен ғой,
Сенім деген адамның досы екен ғой.
Жылынатын, телміріп сағынатын
Сүю деген, жан ана, осы екен ғой.
Тәнім теріс тағдырға жекірді де,
Мәңгі сезім бойыма бекінді ме?
Құшағыма кей кезде ұмтылады
Ол да мені қалайтын секілді ме?
Үндемейді, кейде ұзақ аймалайды.
Түнереді кейде ашу байламайды.
Шақырса да, сонан соң аһ ұрса да,
Онсыз менің өмірім жайнамайды.
Шабытының ол берер алмасы — көк,
Жібереді кейде еркін самғашы деп.
Мен өлеңді өлгенше сүйем, мама,
Өмірімде соңғы да алғашқы рет!



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ең сүйікті адамым

  • 0
  • 0

Жұбанбаймын, сені де жұбатпаймын,
Көздеріңнен көз алмай тесілемін.
Жалындыру дегенді ұнатпаймын,
Кешір десең, бәрін де кешіремін.

Толық

Шақырасың қай жаққа?

  • 0
  • 0

Сырқат сезім суық жер жастанса да,
Елеңдемей үйіме қайта алмаймын.
Жыртығынан жанымның қан тамса да,
«Жек көрем» деп мен бірақ айта алмаймын.

Толық

Сен Каспийдің сағасында қалғанда

  • 0
  • 0

Сен Каспийдің сағасында қалғанда,
Мен Жайықтың жағасында мұңайдым.
Бармақтай бақ таба алмаған жалғанда
Мені немен жұбатады бұл айдын?

Толық

Қарап көріңіз