Тұңғыш балықшылар Гурьевтердің әкесі Гурий Назарьев ақсақалдың рухына ашық хат

Түсіңе кіріп бекіре балық,
Шоршыған біздің айлақта.
Тарттың да кеттің шоқынып алып,
Атырау дейтін аймаққа.
Орнатамын деп киелі қорған.
Сесінен қорқып «киргиздің».
Ата-бабамның сүйегі қалған,
Жағаға қамал тұрғыздың.
Жатырған шөгіп атандай далам,
Жібек жолының өткелі.
Қос құлықты қатар жайлаған,
Бабалар біздің текті еді.
Жүргенде солар көтеріп кеуде,
Тамырға теңеп Орысын.
Бөлген жоқ олар материктерге,
Атадан қалған қонысын.
Сен келіп, малы төсінде ойнаған,
Даламды менің үркіттің.
Соңынан малдың көшуді ойлаған,
Бабамды менің үркіттің.
Жауады бүгін сұрақтың бәрі,
Сауалы болып өткеннің.
Балықты мықтап ұнаттың-дағы,
Халықты иттен жек көрдің.
Су асып, қаңғып келген орыспен,
Жауласып қазақ бұзылды.
Қулығың сенің кеудеңе түскен,
Сақалың құсап ұзын-ды...
Кездерге сол бір өкінеді елім,
Құра алмай қалған қақпанды.
Төрт ғасыр тайдай бекірелерім,
Ресей жаққа аттанды.
Пенделер қашан өлгенді аяды,
Ұмытқан бұл күн мүрдеңді.
Беліңде сенің келген баяғы,
Ұрпағың қазір гүлденді.
Тапқандай олар жер ұйықты енді,
Байлықтың біліп не екенін.
Күтеді жылда Гурьевтерді,
Ярославль - мекенің...
Қайысып қайғы көзіне тұнған,
Дүниені төрткүл тәрік қып.
Мал екеш мал да жеріне туған,
Тартпаушы ма еді жарықтық.

Катерлер ұқсас қара албастыға,
Аулары бейне қайғы-мұң.
Ұрпағың сенің оралмас сірә,
Каспийдың құртпай байлығын...
Түсірші қартым шамалап еске,
Кез келді енді мақұлдар.
Салғаның сенің қамал емес пе,
Қалада қандай ақың бар?!
Осыны керек бағалауың да,
Балықшы жұрттың сардары!
Ақ Жайығымның жағалауында,
Мүрдеңнің аз ба қалғаны...

---