Өлең, жыр, ақындар

Үретін ит пен күлетін ит

  • 10.08.2019
  • 0
  • 0
  • 2330
Айналып зәулім қақпаны,
Қаужайтын бір зат тапқалы,
Табандарынан сыз өтіп,
Жүр еді екі ит күзетіп.
Бір бұрышта қақтығысып қалды,
Жөн сүрасып, аптығысып қалды:
– Өй, сен қай итсің?
– Үретін итпін. Өзің қай итсің?
– Күлетін итпін.
– Апырай, ә, расың ба?
– Қожаңмен бір тұрасың ба?
– Тап солай,
Жөніңді айт қақсамай!
– Ал, мен иттігімді сақтаймын деп,
Үріп тыным таппаймын деп,
Қожайыныма жағамын ден,
Көрінгенді қабамын деп,
Шабаландым, арпылдадым,
Ешкімнен де тартынбадым.
Қожам содан айдап жіберді,
Құйрығыма шала байлап жіберді.
Далаға кетіп үргенім,
Далақтап мынау жүргенім.
– Ақымақсың! – деді күлетін ит,
Көп қулықты білетін ит, –
Адам бізді асырайды,
Біздер оған басыбайлы.
Қожайынға жағуың керек,
Қас-қабағын бағуың керек,
Алдын орап жүруің керек.
Ыржалақтап күлуің керек.
Дұшпандарын білуің керек,
Соған ғана үруің керек,
Сеніміне кіруің керек,
Сөйтіп өмір сүруің керек.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Баптаудамыз кімдерді?

  • 0
  • 0

Көтеріліп, көктен қарап аңғарға,
Халық қамын ойлайтұғын жан бар ма?
Өз төлі үшін, өз жері үшін жан беріп,
Өз өрісін аялаған аңдар да.

Толық

Сен жатырсың құшағында ұйқының

  • 0
  • 0

Сен жатырсың құшағында ұйқының,
Мен отырмын қарауылдап үй түнін.
Тамылжыған тыныштықты тілгілеп,
Көңілімде көрмейді бір күй тыным.

Толық

Сайтандығың санамды шын сыздатты

  • 0
  • 0

Сайтандығың санамды шын сыздатты,
Жүрегімді жандырды да мұздатты.
Екеуіміз екі шоқы екенбіз,
Арамызда аттай алмас құз жатты.

Толық

Қарап көріңіз