Жалқаулықтың құрбаны

Сен неге жалқаулыққа еріп кеттің ?
Жеп-жеңіл ой санаңды беріп кеттің .
Қайда қалды сонда сенің армандарың ?
Əттеген -ай , оны да бір теуіп кеттің.

Ойлан қане кім болуды армандадың?
Озғың келді əдебиеттен қалғандарын .
Екі күндік өміріңе үміттеніп ,
Болмады ғой былай сенің алданғаның.

Неге сонша өлеңіңе қарамадың?
Жүрегіңді азаптап жараладың .
Басқа маман болдым деп сылтаулатып,
Жалқаулықпен күресуге жарамадың.

Əттең, Шұғыла ,сен бұндай емес едің,
Өлеңіңмен бір жұп боп, кеңес едің.
Бір шумақ өлеңіңді аяқтамай ,
Аш болсаңда тамағыңды жемес едің .

Сен əлі жассың талай өлең шығарасың ,
Өлеңіңді оқиды , адамдарға ұнағасын .
Мен білемін егер сен қалап жатсаң ,
Бағындырасың əлем шыңын , мұнарасын.

Есіңдеме сол өлеңнің шумақтары ,
Жүрегіңді оттай лаулап тулатқаны .
Қайта -қайта оқыдың өлеңіңді ,
Белгілі ғой ой-санаңды шулатқаны .

Өмір қиын шаршадым , олай деме,
Аш көзіңді бекем бол, жылай берме !
Абай хакім айтып еді сол заманда ,
"Қайғы келсе қарсы тұр құлай берме " !

---