Жыр-Жұбан (Жұбан ақынға арнау)

Заманының бұғауында қалмаған,
Ақындықтың ар азабын таңдаған.
Өткен менен бүгінгінің арасын,
Саф жырының арқауымен жалғаған,
Жұбан сынды жанған,сірә,бар ма Адам!

Қыранға тән көк жүзінде қалықтау,
Құздың басын тағы қырау шалыпты-ау.
Қыран далам алты ғасыр толғатып,
Қыран сынды алып ақын тауыпты-ау,
Жұбан-бізге нағыз асқар,алып тау.

Биіктігі байқалмайтын жақыннан,
Таудай кеуде жыр қазанын сапырған.
Алты алаштың мұңын мұңдап сырласқан,
Айналмай ма ел осындай Ақыннан,
Жұбан-жебе,Желтоқсанда атылған!

Жұбан жыры-тұнық,кәусәр,таза жыр,
Жазар болсаң,Жұбандайын жаза біл!
Қас жауына қатар сермеп от пен жыр,
Бұл әлемде жалғыз нағыз Қазақ бұл,
Жұбан ғана шын мәнінде Баһадүр!

Жатыр бүгін жарқын елім жасарып,
Ешкімде жоқ жүрген әрең жан бағып.
Жұбан деген-өр қазақтың бейнесі,
Текті Тайпақ топырағынан нәр алып,
Туған жерге тартылған бір тәбәрік!

---