Ару Гүл

Жүргенімде қызыл арай, таң атқанда бақтарда,
Таба алмадым сұлулықты жан-дүниеммен мақтарға.
Орман ішін кезгенде де лайық сурет іздедім,
Жүрегіммен жыр-өлеңмен көп сырымды ақтарға.

Қап, көрініс көргенім жоқ, сол уақыттың ішінде,
Неге сиқыр орнамаған табиғаттың күшінде?
Сөйтсем тастар ортасында шоғы қызыл гүл отыр,
Пайда болар табиғаттың күшіменен үш күнде.

Гүл емес бұл, бұл – табиғат , бұл – сұлулық елдегі,
Жүзі көркем ару қыздың шашы ұқсаған желдегі.
Неше сұлу ағаштарды әкелсең де тоймайтын,
Оның ғана бұл әлемде теңдессіз ғой келбеті.

Сол келбетті, махаббатты тапқан кезде қуандым,
Аппақ қағаз, қаламсапты көре сала қолға алдым.
Жүрегімде қалған ғажап сезім кейпін суреттеп,
Әсемдігін өлең атты кітабымда толғадым.

«Сені жырлап кетем әр сәт қанат қақсам аспанға,
-Ей, ару Гүл мені көріп, ұялғаннан жасқанба.
Сені жырлап, әнге қосып, дүние жанға паш етсем.
-Ей, ару Гүл, не жетеді, не жетеді жазғанға?»

Жазам деймін, ал парағым аз қалуға даяр тұр,
Сонда үш күн сен туралы бір кітап пен жаздым жыр.
-Ей, ару Гүл, жан дүниеңнен бір орын сен маған,
Әлде көргің келмей қойса, ақын жанды ұмыттыр...

Бірақ, кенет ғайып болдың, шоқ көздерден жоғалдың.
Өлеңімді іштей оқып, естелікке оралдым.
«Тас арасын жарып шығып, жалғыз Гүлім сол үш күн,
Жүрегімнің мызғымас бір бөлшегіндей бола алдың»..

Сені армандап, жүрдім талай, жылдар өтті басымнан,
Саябақта жүргенімде өтетінмін қасыңнан.
Сөйтсем Гүлдің кейпін тастап, ару қызға айналып,
Тоғыз жылда бірге болып, табылыпсың қасымнан.

Әлі де сол бейнең ғажап қыздырады адамды,
Бетің аппақ, аққу мойын құлпыртқызар даламды.
Ғашық болдым бір өзіңе, ғашық болдым Ару Қыз,
Гүл боп жарған сәтіңдегі еске алғамын алаңды.

Шын ғашықпын, естимісің, ей Ғаламат, Жарық Күн,
Жылдар бойы іздегенді дәл алдымнан тауыппын.
Бүкіл әлем оған қарсы оқ жаудырса алдында.
Құшақ жая кеудемменен тұра қалар сауытпын.

Сауытпын мен, ғашықпын мен!
-Ей, адамзат, дүние!
Ғашықтықтан мына менің
Жүрегіме кім ие?

---