Мұқағалиға

Шабыты шалқып өткен қара өлең боп,
Дәуір өзі туғызды дара перзент,
Қарасаз қасиетті құтты мекен,
Кигізген шаранаға өлең-жөргек.

Балалығы сұм соғыспен болған ада,
Жастығы жазылмайтын толған жара.
Жырларың түбі жақұт дария-аға,
Менікі жыр ма мынау, тамшы ғана.

Туат деп өзің айттың нағыз ақын,
Нағыз ақын бал мен у тамызатын.
Сол ақын өзің болдың ұлы дарын,
Бүгінде ұрпағыңа аңыз атың.

Өлеңің ән боп көкте қалықтады,
Тыңдаудан халқың әсте жалықпады.
Қасиетті қазақтың қара өлеңі,
Өзің боп көк әлемде шарықтады.


Дарытып дархан елдің тектілігін,
Муза-жыр мойындатқан өрлік үнін.
Қара сөздің семсері-Мұқағали,
Ұрпағың есіне алды сені бүгін.


Нұр жауған көктемде емес, арқыраған,
Ақпанда жақтық міне жыр-шырақдан.
Өзің жайлы төгіліп жатыр жырлар,
Арнасына сыймаған, сарқыраған.


Ән-жырдың астауына сарқыт толып,
Ақындар жырға қоссын шабыт төгіп.
Қасиеттісін қастерлер ұрпағыңа,
Қала бер жырдың пірі-Мұқаң болып.

---