Сетік көкке сыр

арнау
(Таңжарық монологі)

«Жылқыда жүйірік сен едің,
Адамда жүйірік мен едім»
Алашқа туған ұл едім,
Аллаға жалғыз құл едім.
Тілдіден алға жан салмас,
Алғадай баһадүр едім,
Мағанда төнді бір хауып,
Замана болды шырмауық!

Жабыны жер ғып құлатып,
Сауырды терге шылатып,
Шабатын жүйірік сен едің,
Таулардың тасын уатып.
Сағанда төнді бір хауып,
Замана болды шырмауық!

Сетер де сетер, Сетік көк,
Сергелдең ғұмыр кешерміз.
Құба бір жонның төсінде,
Қоңыр жел болып есерміз.
Арқадан ауған арқардай,
Шұбыра лағып көшерміз.

Арғымақ едің ардақты,
Қубасың қайда қалмақ-ты.
Жанымды жалғыз түсінер,
Жанды да сен ең жан-жақты.
Адамнан жолдас алмастан,
Мен саған салдым салмақты.
Толқынын өзен жарып өт,
Қамалдан мені алып өт!

Кіналап қайтем тағдырды,
Даланы байтақ тар қылды.
Мен сағынармын құрбыны,
Сен сағынарсың шалғынды.
Қинала қиып Күнесті,
Мойнымнан шешем қарғымды.
Егілтіп ерке Ілені,
Сөгілтіп белес, жар-құмды,
Көсіле шап тұяқтым,
Бізді де күтіп тұр бәлкім,
Миуасы аңқып миат күн.

Еңку де еңку жер шалдым,
Зеңгір аспанға зер салдым.
Дауылды күннен қаймықпай,
Өтінде жүріп өріс алдым.
Сиынып жалғыз аллама,
Тәуекел саған ер салдым.
О, киелі бостанды,
О, киелі бостандық!
Мен саған ұшып келемін,
Арманымды аспанғып.
Қош енді қош бол мағшар жұрт!

---