Өлең, жыр, ақындар

Дантеден

  • 12.07.2020
  • 0
  • 0
  • 1220
Салт аттыдай тым шапшаң
жүрегім соқты, кештегі үн...
Бұл бұрын ойлап қойғандай
Даланың ісі ед (не істермін?!)
Жер бетін оңпап көлеңке,
Таулардың басын жұтып түн,
Тұманнан көйлек киініп,
тоғайлар шашын тұтып мұң,
Бұталардың арасы,
(боларын солай сезіп ем)
Түн қарап тұрды тамсанып
мыңдаған қара көзімен.
Аянышты жүзбенен
аспанда өксіп әппақ Ай,
Кішкентай құстар дүрлікті
жел алып қашқан мақтадай.
Үрейлі сәтте үрікпен —
бұл түнде қанша ғажап бар,
Адыра қалғап бойынан
қайғылы, улы мазақтар.
Мен саған үнсіз қараймын
бейілмен құлап, егіліп,
Жайдары, жылы қуаныш
көзқарасымнан төгіліп.
Жүзіңді сұлу аймалап
көктемнің қызыл желі есті,
Мейірімділіктің бейнесі
Тәңірден кемдеу емес-ті.
Таң атты міне, Күн шықты,
қоштасу ауыр жүрекке,
Сендегі ләззат, уайым
тоғысып жалғыз тілекке.
Мен кеттім... Тұрдың артымнан
қия алмай ұзақ мұңайып,
Бақыты кемдеу кеудеге
тек біздің жүрек лайық.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Айнамкөз

  • 0
  • 0

Жаратқанға созған қол
жасын қиып жалғанбай,
Күй кешесің бір түрлі
өрт ішінде қалғандай.

Толық

Сот

  • 0
  • 0

Аң — аң. Құс — кұс. Адамды — адам дегенге,
Сенейін бе! ? (Мен — төменде, ол — төбемде!)
Күнің үшін қараны әппақ дегізіп,
Қорлық болар зорлық жасау өлеңге.

Толық

Махамбеттің мүсіні

  • 0
  • 0

Достарым менің кіл мықты,
Әр сөзі бір-бір өнеге.
Сатқындық дейтін сұмдықты,
Сүймейді олар және де.

Толық

Қарап көріңіз