Ағалар

Алпыс асып кеткенмін қалай ғана,
Қарным аша қараймын шарайнаға.
Отыз толмай дертке өтті Сұлтанмахмұт,
Алпысты алмай морт кетті Абай дана.

Кеше кіші ем бәрінен...
Мығым, епті,
Мығымыңды уақыт үгіп өтті.
Лермонтовың «бала» боп жас жағынан,
Пушкинің де, міне, енді «іні» бопты.

Мұқағали бір жосық бастады ма,
Ер Жұмекен мерт болды жас шағында.
Жылдар жылжып,
Жамсаған жампоздардан
Шыға келдік үлкен боп қас-қағымда.

Аққан жұлдыз секілді арыстар-ай,
Ақ ниетін айтпайтын нан ұстамай.
Інілерді іңірден қартайтқанша,
Неге жүре тұрмадың алыстамай?!

Не тындырдық ұлының «ағасы» боп,
Жаным жадау,
Басымның бағасы жоқ.
Жарасқанның алқынды ақ бұлағы,
Жан-жағы жаз болғанмен, жағасы көк.

Ұсталықты соларша ұстана алмай
жүргендерде болмақшы нұсқа қандай?!
"Қыран қия" қырық жыл қаңырап тұр,
Жас Жұмекен тағы бір ұшпаған ба-ай?!

Ол да мықты бүгінде,
Мен де мықты.
Қоя алмадық осындай пенделікті.
Мықты болсақ мұзарттай қайран Мұқаң
серік таппай неге әлі сенделіп тұр?!

Өзінен де ағаның ығы мықты,
Дер кезінде осыны кім ұғыпты?
Бас жөнінен қап кеттік баурайында,
Жас жөнінен көрсетіп ірілікті.

Қорымында кеш болса қалғып іңір,
Қыр басында құмығып қалды дүбір.
Жөнеп кетті ұлылар.
Өзіне емес,
өлеңіне дарытып мәңгі ғұмыр.

---