Өлең, жыр, ақындар

Сөз қалады

  • 31.07.2020
  • 0
  • 0
  • 1321
Ей, ақын, күйбеңді қой, жаз жырыңды,
Қайтесің қорға қиып аз күніңді.
Сабасын қара түннің шайқап жібер,
Шабыттың қабағынан наз білінді.

Өлең жаз, өнбес күнмен ерегеспе,
Ішіңді іреп болдың көп егесте.
Тағдырдың тауқіметі бітпегенмен,
Таңдауы Тәңірінің сен емес пе?

Сөз – кие, сөз – құдірет, сөз – алдаспан,
Түргенде түн етегін бозарды аспан.
Алланың ақын деген бір еркесі,
Ажалдың өзімен де ғазалдасқан.

Беймәлім бәйітке орап боз даланы,
Бейуақта бейбақ көңіл боздағаны.
Ақынға дейін мұнда сөз болыпты,
Ақыннан кейін тағы сөз қалады.

Артыңда сөз қалады жадырап кіл,
Ажалдың қолы жетпес Тәңірі атқыр.
Түндігін қара өлеңнің ашып қалсаң,
Жыр тілеп жұлдызды аспан жамырап тұр.



Пікірлер (0)

Пікір қалдырыңыз

Ардың аппақ түріндей ғой қар деген

  • 0
  • 0

Ақ көбелек қанаттары дірілдей,
Бұтақтарға қонып жатыр білінбей.
Ақ қайынды тербетеді тіршілік,
Ұяң қыздың ұйқыдағы түріндей.

Толық

Жұмекен

  • 0
  • 0

Қара суға қайық салды қалқытып,
Қара сөзге сезім құйды балқытып.
Қазыналы аспанына қазақтың,
Қоңыр күйді жырмен жазды шалқытып.

Толық

Жалқы мұң

  • 0
  • 0

Жер үстінде ақын жалғыз. Ұғар кім?
Жалғыздықтың мұңын шертіп жұбандым.
Мөлдір әлем сәулесінен үзіліп,
Ғарыш жақтан тамып түскен шығармын.

Толық

Қарап көріңіз